Daha da Sen

Anladım…
Aklımı kaçırdıkça, kaçacak yer yok.
Umut, savaş içindeki sessiz direnç.
Ne de olsa her bahar, dalını keser de,
Yaz gelir, aşklar içinde.
Böyle değil mi, insan, ya da hayvan!

Harfine tutsak bir yol ki, fidan eğrilmiş sevmekten.
Gecelemek, sabahı karşılamak ıssız adımlarında.
Seyrek saçlar, duanın içine sıkışan kök hücreler.
Seni bana ekleyen hangi rüya?

Gitmek ne mümkündür, aşk ötesinden?
Vurulunca şair, bir şiir çıldırır, gökler içinde.
Kendisi kadar bir insan doğar da,
Ant içer, beşikte dolaşan göbek bağı.
Anne gelir akla da,
Sevgi olur, sütten düşmüş dünya.

Nerede kalırsan, orada tazelenir aşkın ki,
Kıyılarda, kuyularda dolaşan bir varlık vardır.
Varlığından şüphe eder de,
Yine de insanca der, bilgeler arasında.
Kendini tanıyınca daha bir keder,
Daha bir acı olur, dünya.
Dolandığın gözbebekleri daha renkli…

Bakma bana öyle içten.
İçime işleyen bir kıta ki,
Asya ve Avrupa, oradan bütün dünya.
İstanbul akınca içime,
Daha da sen olur, acılar ve sevinçler.
Böyle değil miydi,
Hayallerde dolaşan biz…

Kudret Alkan