Senin Hikayen

Bulduğumda seni yalnızdın
Fırlatılmış yürekler arasında sıkışıp kalmış ruhun
Önünde uzanan yol iblisin fenerinde
Biraz ilerisi intihar
Bir bıraksam hazırdı gitmeye
Kolundan tuttuğum gölgen

Ölüme seslenen baykuşların yırtıcı çığlığı
Hayattan ses arıyordu ölüsü dirisi bir düşlerin
Güneş bile kapatamıyor karanlığı
Korkuyordun
İçinin karanlığı, dışının karanlığı
Yalnızlığın karanlığı karışmış birbirine
Karanlık ki yalnızlığın günahkar iblisi
Karanlık bir virüs gibi dolaştıkça damarlarında
Deriliyordu esir cümlelerin dilinin ucundan

Hızlandırılmış bir sevişme sahnesiydik biz seninle
Tensel kavgamızın mahrem yerlerini
Yalanlarla örtüyordu hoyrat dokunuşlarım
Tanrı sanıyordun beni içindeyken
Tanrı çıplaksa melekler fahişedir

Bulduğumda seni yalnızdın
Fırlatılmış yürekler arasında sıkışıp kalmış ruhun
Meze oluyordu aç bir sokak kedisine
Koynunda yalanlar beslerken
Uçuk yalanlarla örüyordun
Tanrı’nın çıplaklığını
Kaldı ki unutmak unutulmaktan doğuyor
Hey Tanrı, Senin Tanrı’n kim?
Yoksa sen de mi unutuldun?

Oysa ben aldırmadan gecenin karanlığına
Güneşe vurulmuştum sırf sen geleceksin diye
Şimdi siyah beyaz resim hırçınlığıyla
Kan damlıyor, içimdeki dipsiz kuyuya

Ah yüreğim, ne diye özendin sanki Yusuf’a
Gör bak hayıra yorulmadı düşlerin
Kimse anlamaz duvara çizdiğin resimleri
kendini ören yosundan başka
Soğuk yağmurlarda sensiz sığınıyorum saçaklara
Her yanım yapış yapış
Uzun ve ağrılı adımlarla geçiyorum içimin kanlı yollarını
Tırnaklarımla kanatıyorum kırılgan cümlelerimi
sensizliğin duvarlarına

Ve sonsuz bir sesle söylüyorum

“BENİM BU KANLA SULANMIŞ,
İHANETLERLE BESLENMİŞ.
SAHTE GÜLÜŞLÜ TOPRAKLARDA MEZARIM YOK”

Bu yüzden ne yazsam BEN keserim
Bu cinayeti sen işledin, sonrada intihar süsü verdin.
Ama her cinayet bir el bulur kendine ve her ölü bir mezar.
İşte bu yüzden mutlak bir sesle yine söylüyorum…

“BENİM BU YALANLARLA SULANMIŞ,
İHANETLERLE BESLENMİŞ,
SAHTE GÜLÜŞLÜ TOPRAKLARDA MEZARIM YOK”

İmlası Bozuk günlüklerde yalnızdık ikimizde
Şimdi Sen Yalnız Ben Yalnız.

Hüseyin Başar