Yollarca Aşk

Yollarca Aşk

İşte gidiyoruz bir yol, sen masumane bir tren, ben ise usanmış vapur… Hasret uzun; sensiz geçen zaman israf. Henüz şekillenmemiş bu yol. Yılgın bir sevda mı bizimkisi? Yoksa kesintisiz bir bekleyiş mi? Ya da yağmurdan sonra mıyız?
Belki faili meçhul bir aşk… Adını hatırlamamışız ne fark eder. Ne yazık ki giden sadece ömür olmuş yanağı kurumayan bizden… Aldanmışız, hayatın bize yaptıklarına ahenkli bir tebessüm etmişiz ve ayakta alkışlamış bizi sevgimiz, ne yazık! Kaderimizin kurguladığı bu tiyatroda başrol oynamışız sadece.

Hani bazen susup hayale dalarsın kaybolur, yok olursun… Bazen de anlamsız birkaç damla gözyaşı gelir gözlerinden ve üzülürsün. Sonra üzüldüğüne yanarsın, neden ağladığına. Ve biraz sonra ayrılık kokan ılık bir rüzgâr dalgalandırır çiğdem sarısı saçlarını… Yüreğin burkulur, gözlerin dolar ve sen onları dalıp gittiğin yerde unutursun. Kendine geldiğinde zamanın seni aldattığını ve sen bir sonraki güne kapak attığını anlarsın… Bana gelince, dediğim gibi usanmış vapurum. Sana âşık oldum; o beton kalbine yüzüstü çarptım. Evet, ağır yaralıyım, hem de ne yaralı…
Oysa seni ne sevmiştim; bütün gün o denizi andıran gözlerini seyre dalacak kadar, yanımdayken bile seni özleyecek kadar ve beyazın siyaha olan tahammülü kadar sevmiştim seni. Ne olur kurtarma beni, kurtarma ki isyanım olsun. Bırak bu da seni sevebilmenin cezası olsun…

Ersan Cuma