Özlem

Ah…..
Eskiye bir dönebilse insan
Nerede hata yapmış bir anlaya bilse
oradan tutunup yeniden başlasa sevinçle, ümitle
Çok mu geç kaldık
tren vardı mı son durağa
Bari bırak da nokta olana kadar seyredeyim gidişini
Seni seviyorum derken başlayacak yalnızlığım
Ve belki de koşacağım bir ümit geri döner diye
Ama artık çok geç olacak her şeye çok
Tükenmekteyim sancılarım firari
Beni benliğimden girdaplara sürüyor
Kavuruyor bu yokluk sinsi sinsi
yavaş yavaş öldürüyor
dön ne olur

Bir gün geri gelecek misin
Ben sana sırtı dönük bir haldeyken sarılacak mısın arkamdan
Ben geldim sana geldim ben seni sevdim affet diyecek misin
Belki de bunların hayaliyle geçecek bir süre avunacağım
Yokluğuna alışmak mı? Hayır tamamen yok olacağım
Ve belki bende giderim uzaklara
sensizlikten de uzaklara……………
Kaderim buymuş deri
kime ne hesap soracağım ki
ben buna meyilliymişim

Gel gel de gör içimi
Gir de yan yana bilirsen
Önce bir ışık olursun
sonra soğutursun belki
Sonrada can verirsin içimdeki sonbaharıma
Şimdi gözlerin yanımda olsa
hiç yummadan baksam gözlerine
Sende gülmesen o masum kederli halime
Sadece anlasan gözlerimden
seni nasılda kocaman bir aşkla sevdiğimi
Sana sadece elveda diyebildim
Sevgi fakirim benim
Acı haykırışımı duymadın mı uzaklardan
Bir ok gibi girmedi mi yüreğine o sesler
Dinleseydin kendini
Kör sağır ve dilsiz olduğunu anlardın
Ve seni görmeseydi gözlerim
Bu kadar umutsuz olmazdı belki de yüreğim
Konuşmam susarım artık
başka sevdamda olmaz zaten
Yorar savrulan gençliğimi başka bir aşk
Sanki yüz yıllık çınar gibi her an devrileceğimi düşünerek
Yaşamak mıydı benim bu hayattan payıma düşen?