İki Aşk Arası Bir İhanet

İki Aşk Arası Bir İhanet
Hep aklımdaydı..
Ölürken ömrümü bir hayır kurumuna bağışlamak,
Yaşamak çok güçtü,
Bir hiç uğruna ölmekte çok güç olacaktı.
Hem senin içinde bu iyi olurdu,
Üstüne bir cesetin kasveti düşmezdi her gece,
Kendini suçlamazdın,
Gözlerinden yaş akıtmazdın,
Baştan aşşağı sen olup ölmüş bir Cesede..

Yapamadım..
Seni zor duruma düşürmemek için kendim düştüm bu boşluğa,
Sanki hayır kurumu bendim,
Bütün ayrılıklar,
Bütün yalnızlıklar bana bağışlandı..
Sen daha iyi bilirsin sevgilim bu işleri,
Sana iki aşk arası bir ihanet kadar yakındı! ..
Üstüne üstlük sende vardın bu işin içinde,
Seni başka tenlere transfer etmek,
Senin gözlerine ben gibi bakacak birisini hissetmek,
Cennetimin tapusunu bir yalnızlık karşılığı devretmek,
Çok zor olsa gerekti kendime.

Oysa ben..
Hızımı alamamıştım seni severken,
Ben..
Baştan aşağı sen’ken…
Tosladım dört duvar arası yokluğuna.
Sonra;
Mesafe girdi araya,
Biz,
Siz’olduk.
Gittin ya..
Ertesi dakika,
Bir yalnızlık ile ben,
Sen’siz olduk..
O günden beridir kendimi kaybederim işte,
Sanki her nefeste başka bir ikametteyim,
Başka bir ben,
Başka bir sensizlik.

İzimi bulmak kolayda olmuyordu,
Bir gölge gibiydim,
Peşimde! ..

Zaman geçiyordu ya sen’siz,
Belli bi süre sonra geçirmeye başladı.
Boy boy sensizlikler doğurdu yalnızlığım,
Yosun gözlü sensizler çıktı,
Hepside sensiz..
Hepside Ben.,

İşte dündü..
Cennetimi yaşayan adamla gördüm seni..
Ben ne dinci,
Ne cinciyim.
Kıskanmıyorum ama söylemek istiyorum;
Şarapçıda desen bana,
Yolunda olduğumu, sen benden çok biliyordun.
Sana tapacak kadardım belki.
İçinde seni barındıran bir Hayatı
Şişemin dibine kadar hak ediyordum.

İşte dündü..
Seni..
Dün gördüm,
İşte ben asıl dün öldüm.
Sana dokunuyordu elin adamı,
Bu anlatılamaz bir acı.
Beni gören yalnızlıkların bile tüylerini ürpertti halim.
Ama sen…
Ama sen Hâlâ gülüyordun.
Hissediyordum.
Nasılsa iki aşk arası bir ihanet diyordun..
Öpüyordun.

Bulutlar kendini bir omuza dayadı,
Bütün göz çukurlarını boşalttı ihanetinin üzerine,
Bütün yağmurlar yağdı.
Ankara bile acıma dayanamadı,
Olağan üstü hâl ilan edildi bütün sokak lambalarında,
Yas tutuldu,
Hiç bir böcek varmaz oldu ışığına..

Ama sen..
Nasılsa iki aşk arası bir ihanet diyordun..
Hâlâ gözlerinin içindeydin o adamın,
Rehavet çöküyordu bitâp şehrimin omuzlarına..

Ben,
Sen diyordum,
Mevsim sonbahar oluyordu.

Ben,
Sen diyordum,
Bütün yapraklar gidişini anlatıyordu.

Ben,
Sen diyordum,
Ağaç gibi çırıl çıplak kalıyordu/m.

Kalıyordumda..
Gözlerim hâlâ sendeydi,
Gülüyordun bir kahpe gibi,
Anam evde babam evde ama
Bende ağlıyordum oracıkta yetim bir piç gibi.

İşte o gün son ikametimi kaybettim,
Ne kadar ilan versemde aşklara,
Kendimden haber alamadım.
Ne ismim,
Ne cismim kaldı.

Şimdilerde ise ortalıkta dolaşan,
Sahipsiz bir gölgeyim..

Ve ben hâlâ bir kahpeyi özlemekteyim…

Kadir Zorlu