ADLANDIR SIRRI

ADLANDIR SIRRI
Sırra kalem bastım mürekkepte “im” lâ
İlahe, illa Allah diyerek geçecek sırça köşkten
Toplayarak eteklerini ve dağıtarak saçlarını
Ben aşkına kanat çırpan kelebek
Dilin kimsesizliğime akarak, yıkar bir kenti.
Yusuf’u an, Eyyüb’ü an ve Süleyman’ı
İnsanım ben parmağına tutunmuş sabi
Beni de an.
Züleyha’nın nefs-i müdafaasını getir bana
Eyyüb’ün sabrına seferi yavru ceylan
Ve Belkıs’ın cömertliği belki de gülüşün
Asaletinde Saba’dan kalma tarihsel ayin
Paramparça ederek kelimeleri: “düş”ün
Ve düşün seline kapılarak
Düşünsel düşüşlerime tanık mey
İn gövdeme basarak basarak basarak
Bütün kuyularıma benim
Yalınayak tırnak tırnak ve arı/çıplak
Keskin sözcüklerle derimi yırtarak
İçimin kuyularına inerek inerek inerek
Güya bir rüya gördüğüm “şey”ler
Sevgili! Taşları durdur yağmurla düşen
Arabaları durdur
Ve bedduaları…
Ben eski bir aynayım –ki- sokakta
Bir duvara yaslanmış duran
Duvar kara-rengi yitik çerçevem
Geçen her kadının bir taş sapladığı
Ve aynayım ben her taşta çatlakları artan
Bir ayna pareleriyle
-ben yani-
Yani sokakta
Ve kirli
Sen geçersin bir tek sen bakarsın bende kendine
Ve bendeki yansıma-ları-na
Seni ben çoğul yaparım
Kirli yüzlerimde
Seni çoğul yapmamı sağlayan
Düzenbaz kadınlar oldu
Sevgili!
Taşları durdur
Arabaları durdur
Ve bedduaları da…
A.Yavuz YAVRUTÜRK