Döneceksin Bana…

Bir akşamüstü döneceksin bana,
Avuçlarında kızıl karanlıklar…
Ellerin çatlamış,saçların ağarmış.
Kapımı çalacaksın, bir umut içinde belki hatırlar diye…
Ben çıkacağım o an karşına, gözgöze geleceğiz.
Fakat; tanımama rağmen seni,
Affetmediğimi haykıracağım suratına…
Sen değil miydin beni boynu-bükük bırakıp,
Karşına ilk çıkan kişiyle benden kaçan?
…Ve sen değil miydin aşkımı,
Yarı yolda bırakan? ..

Bir gece yarısı döneceksin bana,
Saçlarında yıldızlardan bir demet,
Başını omzuma dayayıp, af dileyeceksin…
Gözyaşlarıyla yalvaracaksın bana ”AFFET” diye…
Heyhat! İş işten geçmiş olacak çoktan.
Sen kendi yolunu, ben kendi yolumu çizmiş olacağız.
…Ve artık ”AFFETTİM” desm bile bu sana yetmeyecek.
Çünkü; sen de biliyorsun ki, ben hayatta en çok
Tükürdüğünü yalayanlardan nefret ederim.
Bu yüzden de seni ömür boyu affetmeyeceğim…

Bir sabah tanyeli ağarırken döneceksin bana,
Gözlerinde bir mahmurluk.
Dizlerime kapanacaksın,ellerimi tutmak isteyeceksin.
Yaptıkların için pişmanlık duyduğunu anlatacaksın.
Ama ben, ben dinleyecek miyim sanıyorsun seni o zaman?
Bana yaptıklarını unutabilecek miyim?
Bir kalemde silmek kolay mı sanıyorsun söylediklerini?
Gururun aşkına engel olmuştu o zaman.
Şimdi aynı gururunu ayaklar altına alıyorsun.
…Ve gelip yıllar sonra bana,
Hangi yüzle yalvarıyor, ağlıyorsun?
Artık çoook geç değil mi? …

Sait Yalçın