Özgürlüğü Aşkta aradım

Çok isterdik küçükken özgür olmayı.
Tek başına giyinip süslenmeyi.
Arkadaşlarla parkta buluşmayı.
Bir an önce okulun bitmesini.
Büyükler gibi para sahibi olmayı
ve istediğimiz gibi para harcamayı.

Büyüdüğümüzde özgür olacaktık.
Yaşamın daha farklı olacağını,
Her şeyi yapabileceğimizi sanırdık.
Şimdi bizde büyüdük, onlar gibi olduk.
Kimse hayatımıza karışmıyordu artık.
Serbest olduğumuz bir Dünyadaydık.

Fakat özgürlük gerçekten bu muydu?
Monoton bir hayat sürmek miydi?
İşten eve, evden işe gitmek miydi?
Üstlerden zorla izin koparmak mıydı?
Hayat neden bu kadar zordu?
Özgürlük böyle mi yaşanmalıydı?

Bir şeyler eksik deyip aramaya başladım.
Çok aradım ama bir türlü bulamadım.
Boş ver dediler asla bulamazsın.
O büyük bir hazine, sahip olamazsın.
Bende aramaktan vazgeçtim.

Bir gün sahilde otururken onu gördüm.
Tek başına uzaklara bakarken…
Deryanın sonsuzluğundaki çizgiyi süzerken…
Oda özgürlüğü arıyor muydu bir yerlerde?
İçinde umudu gördüm göz göze gelirken.

Pes etmemem gerektiğini anladım.
Konular açıldıkça rahatladığımı
Konuştukça hafiflediğimi hissettim.
Bu böyle sürüp gittiğinde
artık bir şeyin var olduğunu anladım.

Onunla her şey beni mutlu ediyordu.
Her sıkıntı hafif geliyor
Hiçbir kötü söz beni etkilemiyordu.
En zoru bile başardığımı fark ettim.
O bana özgürlüğü yaşatıyordu.

En yüksek dağları aşabilmek
Gökyüzünde yıldızlara dokunabilmek
Kuşlar gibi uçabilmek hiç de zor değilmiş.
Bir ele dokunuş…
Bir yürekten sarılışın..
Yaşattığı his özgürlükten de öte.
Özgürlüğü Aşkta buldum.
Siz hala arıyor musunuz?

Zeynep Kazmaz