Sahipsiz Yürek

Ne oldu sanki,
Ne oldu da yakınlığı birden uzak oldu bana,
Ne yaptım ki gözlerim yaşlı,kalbim ağrılı,aklım firari kaldı,
Ondan geriye ne kaldığını bile bilmiyorum,
Sevgi mi,unutulmazlık mı,yoksa acılar mı,
Ne kaldı geriye?
O masum yüzü mü,yoksa unutamadığım gözleri mi,
Yoksa hala dalgasına aldığı şu sahipsiz sevgim mi..
Sevgim gibi yüreğim de sahipsiz kaldı,
Gerçi hiç sahibi olmadı ki şu garip yüreğimin,
Hiç sahiplenen biri çıkmadı ki,
Hep garipti,hep kimsesiz,
Her zaman tek başına yaptı ne yaptıysa,
Sevdiyse tek başına,nefret ettiyse yine tek başına,
Hiç karşılığı olmadı kalbimin..

Varsın olmasın be mikailim!
Sanki bütün yürekler sahipli mi,
Bütün yürekler sahibini mi arıyor sanki,
Varsın kimsesiz kalsın yüreğin,
Kalbin fail-i mechul bir cinayete uğramış,
Kim vurduya mahkum etmişler,
Kalbini öldüren bile mechule gitmiş..
Kimsesizler mezarına gömerler artık,
Sonra da üstünü kapatırlar sanki hiç yaşamamış gibi onca duyguyu,
Sanki hiç sahibi olmamış gibi sahipsiz diye defnederler kalbini,
Onca sevgiyi hiçe sayarlar ve örterler üstünü…

Olmadı dostum olmadı,
Bu sefer kandıramadın kendini,
“Varsın olmasın”ı yazarken bile elin titriyordu,
Kendimi kandırmışım sadece,
Sahipsiz yüreğimin kırıklarını,umursamamışım,
Ya da umursamamışlar,
Umurlarında olmamış aşkım,nefretim,
Sahibi olmasını istediğim kişi bile umursamamış..
Patlamaya hazır bir yanardağın sakinliği gibi sakin yüreğim,
Ama bir o kadar da her an alevlenecekmiş gibi hırıltılı..

Susuyorum sadece,
Aklım firarda olduğu için yüreğimin sesini dinliyorum,
Ve bakıyorum geriye ne kaldı diye,
Masum bakışları mı,yoksa deniz gibi gözleri mi,
Yoksa benim şu masum ve alaya alınmış,sahipsiz sevgim mi?