Bir Eylül Akşamı

Ne çok sevdim.
Cümleler tıkandı boğazıma.
Bir eylül akşamı
Dokundun hayatıma.
Ne çıplaktım o gece!
Ah nasıl yalnızdı yüreğim.
Nasıl bensizdim.
Nasıl sensizmişim meğer.
Ne çok sevdim.
Bir cümlenin arkasından
Destanlar yazdım sana
Diyar diyar
Komşu komşu
Seni aradım.
Çalan her zilin arkasında sen vardın sanki
Bu şehirde
Bu yolda
Bu evde
Herkes sana benziyordu.
Ben susuyordum.
Sen doğuyordun
Güneş gibiydin
Ay gibi
Dokundukça sana
Parladın
Sildikçe gözyaşımı
Aydınlandım

Kirliydim öncende
Bitmiştim
Doğmadan hiç kimse
Ben sensizleşmiştim

Bir eylül akşamı
Bir eylül sabahı
Sevişirken yapraklar
Dokundum sana
Bana benzeyen yanına
Oysa,
Oysa ne kadar kapalıydı kapılar
Ne kadar karanlıktı odalar
Bir eylül akşamı
Cümlen değdi cümleme
Biten her hece
Doğan her bilmece
Çözülmemiş yanım oldu
Canım oldu
Cansız kalan aklım oldu

Bir eylül akşamı
Bitmeden sonbahar
Doğmadan kış
Yağmur değdi yüreğime
Aklın aklımı ele geçirdi
Yalındım öncende
Çoğulum şimdi
Tekildim sensizlikte
Seni bulmadan
Seni görmeden
Sana dokunamadan nasıl giderdim bu insan diyarından.
Sevgilim
Aklımın en kuytu köşesi
Aç ellerini
Aç cümlelerini
Ben geldim…

/Mayhoş

Hatice Polat