Dün Gece Ben İstanbul’daydım

Dün Gece Ben İstanbuldaydım,
Belki uyuyordun, belki uyanıktın,
Dün Gece Ben İstanbuldaydım.

Sokak lambalarıyla konuştum,
Banklara sırnaştım,
Korktum,
Üşüyordum.
Dün Gece Ben İstanbuldaydım.

Haberin yoktu benden,
Telefon açamadım,
Arayamadım,
Utandım.
Özlemiştim ama konuşamadım.
Dün Gece Ben İstanbuldaydım.

Yağmur yağıyordu.
Işıklar yanıyordu.
Haliçte deniz alabildiğine susuyordu.
Martılar bağarıyor,
Minareler ağlıyordu.
Rüzgar haince esiyordu.
Dün Gece Ben İstanbuldaydım…

Yalnızlıktan sıkıldım.
İstanbula patladım.
Başka çarem yok,
Yanında olmalıydım.
Dedim ya kapına kadar geldim
Ama olmadı
Yaz kış açık pencerene
Perdene yanaşamadım.
Yinede ben İstanbuldaydım…

Rüyalarına kadar geldim,
Belki esen yeldim,
Orada öylece durdum.
Ve durmadan uğuldadım.
Dün Gece Ben İstanbuldaydım…

Senin haberin yoktu,
Yanı başındaydım.
Gözlerini gözledim,
Hüzünle bakan gözlerini,
Yanaşamadım.
Kendime kızdım.
Ağlayarak sonunda
İstanbuldan kaçtım…

Ferit Burhan