Yüreğimdeki Fazlalıklar

Uyuyamamıştı yine,
Bir süredir kuş uykusuydu uykuları.
Her mevsim dönüşümlerinde böyle olurdu.
Gel artık bahar, dedi
Güneş yüzünü göster.

Doğayla birlikte o da canlanırdı baharla,
Yeni filizlenen dallar gibi, yeniden doğardı.
Sustururdu yüreğindeki fazlalıkların sesini,
Ta ki bir başka güze dek…

Yaşadığı sevgiler yer tutuyordu yüreğinde,
Bitseler bile kıyamıyordu onları atmaya.
Anıları vardı biten her sevginin,
Kimi acı kimi tatlı…
Nasıl yok eder,
Yaşanmamış sayabilirdi ki…

Ama bir köşede kalmaları gerekiyordu,
Karşısına çıkan her sevgide seslerini duyurmalarına izin vermemeliydi.
“Bizim gibi sevemez o seni” diyorlardı.
Elinde olmadan duyuyor ve etkileniyordu işte
Kıyaslıyordu yeni sevgileri eskileriyle.

Dolu dolu yaşıyordu her sevgisini.
Her yeni sevgisi bir öncekinden üstün olmalıydı,
Ki hak etsin yüreğinde yer bulmayı.
Ve aşkta çıtası yükseliyordu bu yüzden.
Belki de çok şey istiyor,
Çok şey bekliyordu…
Ama aşkta azla yetinemezdi,
Ya hep ya hiçti aşk…

Her zerresiyle hissetmeliydi,
Ayakları yerden kesilmeli,
Başında kavak yelleri esmeliydi.
Mutluluk fışkırmalıydı sesinden, yüzünden, gözlerinden.
Herkesle her şeyle baş edecek güç vermeliydi.
Teni tenini sevmeliydi,
Yüreği yüreğini.
Ruhuna eş olmalıydı yeni sevgili.
Elini tuttuğunda içi gitmeliydi.
Gözlerinde erimeliydi…

Yanında bile özlemi olmalı,
Düşlerini doldurmalıydı.
Konuşabilmeli,
Beraber gülüp ağlayabilmeliydi.
Hatta kavga bile edebilmeliydi gerektiğinde.
Sevgisini göstermeliydi sevgili.
Sakınmamalıydı kendini ve sözlerini.
Bir çocuk gibi sevinmeli onu görünce,
Kollarına boynuna atılabilmeliydi.
Sımsıkı sarılabilmeliydi,
Özel olduğunu,
Kadın olduğunu hissettirmeliydi.

Mert, yürekli olmalıydı.
Önce kendini sevmeliydi ki kadını da sevebilsin.
Yani sevmeyi bilmeliydi sevgili…
Yalanlara sığınmamalıydı,
Kaybetmek pahasına bile olsa.
Bir kadın tarafından sevilmenin erkeğe neler kattığını bilmeli,
Değer bilmeliydi…
Gözbebeği olmalıydı kadının.
Eşi, sevgilisi,
Yeri geldiğinde babası, kardeşi,
Hatta çocuğu olmalıydı…

Birbirlerinin nazlarını, kaprislerini,
Şımarıklıklarını, küsmelerini kabul edebilmeliydiler.
Hayaller kurmalı,
Beraber koşmalılardı o hayallerin peşinden.
Kendinden önce onu düşünmeliydi
Sevmeliydi kısaca… Yürekten sevmeliydi.

Ve biliyordu ki…
Böyle biri girince hayatına,
Yüreğindeki fazlalıklar susacaktı.
Köşelerine çekilecek ve izleyeceklerdi mutluluğunu.
O zamana dek o seslerle yaşamayı öğrenecekti,
Başka çaresi yoktu ki…
Ne olursa olsun iyi ki yaşadım sizleri,
İyi ki sevdim, dedi sessizce.

Yüreğinde yeni umutlar,
Yüzünde tebessüm ile kalktı yerinden.
Güne erken başlayacaktı bugün,
Aynaya baktı…
“Sen iyi bir kadınsın, dedi kendine,
Sevmeyi, sevdiğine değer vermeyi bilen bir kadınsın.
Kendine bir öpücük gönderdi aynadan…
Hayat ona inanları ve sabredenleri ödüllendirir, dedi.
Onun da ödülü elbet gelecekti.

Güneş yeni doğmaya başlıyordu,
“İşte gün başlıyor” dedi.
Umutlarına, hayallerine doğuyordu güneş,
Ve çok güzeldi yaşamak… Çok güzel.