Dün… Beklerken…

Dün, bir öncekine eklendi sessizce…
Beklerken bugünü kendinde
Yarına varılacağın şüphesiyle;
Anı yaşasa. dedi kendi kendine.
An! An vardı sadece;
Mutlu olunacak,
Dolu dolu yaşanılacak
Tek bir düşünceyle! …
Koskoca bir ömür yaşadım zannederken,
Cansız senelere bakarak;
Yaşanılan bir gün, bir saat belki de?
Bir ömür; bir gün
Bir ömür, bir saat gibiyse
Bu kin, bu öfke, bu sevgisizlik niye?

Dünden önceki günler gibi
Dün, de bugün doğarken öldü; sessizce! .

İstanbul, 14 Nisan 2012

Emine Ersin