Sen Yoksan

Ben küsünce aşka, aşkta bana küsmüş
Sakız etmem kendimi el âlem diline
Ümidim kalmasa ve de mecalim
Bu aşkı ben kalbime gömerim

Sen aşkımın eceli
Şiirlerde yaşayacaksın ebedi
Sevda bağlarında yaralandım acil giderim
Taşlar yastık olur yorganım duvarlar
Gitmiyor gözümden delen o bakışlar
Gökte billur taneleri yıldızlar
Ben aşkın kör karanlıklarındayım
Mutluluk hayal, esenlikler anlamsız
Pencerem hapishane kuşlar uçmuyor
Şiirler yazılsa okuyan olmuyor
Yoksan bende kâğıtlar buz beyaz

Karanfilim, mor gülüm kokusuz açıyor
Ne sevenin adı belli ne sevilenin
Yazın tadı yok sonbahar yasta
Kumrular misali beklerken baharı
Sen yoksan kutuplardan kış gelir
Mehtaba dalıp hayaller kurduğumuz
Geceler hüzünlenir karalara bürünür
Şiirler öksüz, ben öksüz kalırım
Göğüs geremem çile çekmeye kahpeliklere
Feryadım içimde kalır yoksan bende
Sensiz olmak böyle bir şeymiş
Tartışmam kitapların gerçeklerini
Sen yoksan özgür de değilim
Özgürlüğüm içimde saklı
Tadı yok artık sensiz geçen her anın
“Kalmadı tesellisi ne şarkının ne sazın”
Sen yoksan!

Dinmez ER