Kalabalıklar İçinde

Bak işte kalmadı artık hiçbir yalan,
Hayat bu akıyor kendi çizgisinde
Kimi zaman yalnız da kalırmış insan
Bunu öğrendim son gittiğinde,
Kalabalıklar şehri İstanbul gecelerinde
İstiklalde bile yalnız hissedebilirmiş
İnsan kalabalığı değilmiş yalnızlığı gideren
Bazen omzuna yaslanacak bir dost,her zaman sen.
Ama yoksun işte…
Yalnız içilen nargile kadar lanet,
Tek başına oturulan rakı sofrası kadar kederli,
Sen de boş durma doldur be saki,
Bu gece bu masadan ayık kalkamam,
Hatta belki de bir daha kalkamam,
Sen hiç çok severken yalnız kaldın mı çiçekçi,
Buna rağmen mutluluk sattın mı insanlara,
Mutluluk,
Sahi ne kadardı ki değeri?
Sevgiliye alınan taze koparılmış bir gül,
Çocukken sadece bir külah dondurma,
Artık benim için sadece sen,
İçmek seni getiriyor bana,
Garsonn!
Yengenin şarabı bitmiş,
Belki de ben bitmişim haberim yok,
kafam çok kıyak yine bu gece,
çal be kemancı unuttur herşeyi,
Notalar arasına saklasana beni,
Kimse bulamasın artık yerimi.