Aşk ve utanç

Koysam da noktayı, bu son satıra
Açtığın parantez hatırlar seni
Daha ömrümdeki gün tükenmedi
İçim alev, alev
Yanıp durmakta
Hasreti göğsüme “sen” diye bastım
Bu öykü noktayla bitmez ki daha

Noktalı virgüller gruplar durur
Acı, hasret, özlem, dert, sıra, sıra
Açığa çıkacak kuyudaki sır
Nemrut’un ateşi yakacak daha

Hayale sığmayan anılarımla
Daha güvercinler kanat çırpacak
Hasrete yazdığım mektuplarım var
Martının hırsları bitmedi daha

Soru var,
Ünlem var,
Sonra üç nokta…
Bitmemiş cümlemin
Yorumundayım
Şarkı var, türkü var, şiir ve şarap
Bir de
Çekeceğim cezam var daha

Virgülün hakkını vermem gerekir
Durmak, soluklanmak son zamanımda
Üst üste noktayı atıp durmalı
Açıklamam gerek bu aşkı şimdi
Utanca, saygıya, yer vermeliyim
Bilmelisin sana mahcupluğumu
Seninle öykümüz bitmez ki daha

Adını koymadık bu sevgimizin
Ne başlangıç belli
Ne sonuç belli
Tırnak da atılmaz bu bilmeceye
Ne konuşan vardı
Ne konuşturan
Karakalem kara yazar defteri
Sözlerin sancısı geçmez ki daha

Mehmet Türkan