Çok Sevdim Seni

Çok sevdim seni çok
Çok sevdim kırdığım kadar
Belki hasretinden eskitemedim prangalar ama
Hasreti pranga yaptım
Sevdayı duvarlar

Ve doladım yüreğime baldıran acısını
Dayandım en son direncimle
Ama alışamadım
Alışamadım gözlerinin yokluğuna
Sesini duymamaya
Alışamadım bir türlü
Bu belki güneşin kör etmesiydi gözlerimi
Bakamayışıydı gözlerimin ışığa

O kadar zor ki bilesin
Seni böylesi yaşamak
Bir nefesi alırken, onu duyamamak
Koklayamamak bir gülü
Bir suyu kana kana içememek
Bir sevdayı doyasıya yaşayamamak
Bu sanki açlıktan kıvranmak
Susuzluktan yere düşmek
Bu sanki şiir yazamamak örneğin üretememek
Beynini bir kurşun yemişçesine dışarı dökmek
Çünkü sensin sesime soluk, tenime renk
Gözlerimi aydınlatan ışık
Yüreğime dolan o ruh heyecan
Çünkü sensin bütün bir yaşama denk

Oysa şimdi senden çok uzaktayım
Çok uzağındayım bütün bu duyguların
Akıp giden bir yaşamın
Meyve çağında bir ağacın
Her sabah bir gün gibi doğan sevdanın
Çok uzağındayım aslında
Bütün yerlere en yakın

Hep soruyorum kendime
Şimdi ne yapıyor diye
Ve hep bilinen o şiiri tekrarlıyor
Bir ah çekiyorum sonra
Neden yanımda değil diye
Neden böyle oldu
Neden geldik bu hale

Sinan Şatlı