İstanbul Elveda

İki bin dokuzdu,
Şubattı ve soğuktu.
Lakin tüm sıcaklığınla açtın gönlünü…
Kalbini…
Bilmem kaç milyona yaptığın gibi.
Çağlar kapatıp çağlar açan
Fatihlere…
Sultanlara…
Evliyaya…
Şimdi ayrılık vakti İstanbul,
Gök kubbende bize de var mı hoş bir seda…
İstanbul Elveda…

Doyamadık biz sana,
Süleymaniye’ye, Çamlıca’ya, Aşiyan’a, Emirgan’a…
Ne Kız kulesine karşı Salacak’ta
Akşam sefasına
Ne de seyre dalıp tefekkür ettiren
Eşsiz manzarana…
Şimdi ayrılık vakti İstanbul,
Anlayamadım
Bu nasıl hicran bu nasıl veda..
İstanbul Elveda…

Şu kısacık ömürde
Üç buçuk yıl misafirin olduk.
Başın üstünde taşıdın
Binlerce teşekkür sana.
Paha biçilmez,
Emsalsiz şehir…
Neylersin
Bir yanda sen varsın bir yanda sıla.
Şimdi ayrılık vakti İstanbul,
Bir parça taşına dahi edilmişken
Acem mülkü feda,
İstanbul elveda…

Abdullah TAŞPINAR