AŞK; Varmış…

”Dili Geçmiş Söylemlerin Hevesinde Değilim, Derdinde Değilim.
Ben; Kalbi Geçmiş Zamanların, Şimdiki İç Çekişindeyim…”

Yorgunluğu Yorarmış İnsan,
İncecik Sızıları, Hasretinin Yaşı Kadarmış.
Koca Bir Ömrün İçerisinde, Bir Kendini Bulamaz;
Gönül Sevince, Mutlaka Yaralanırmış…

Ve Herşey,
Geride Kalan ‘Hatırına Sevmeler’in Heyecanında Saklıymış..
Bir Çoğalan Nar-ı Gülüşlerin,
Bir de Kahverengi Gözlerin Hatrı Varmış;
İnsan Biraz Yorgun, İnsan Biraz Kırgın,
İnsan Birazdan Daha Çok Yalnızmış…
Yaşamla Ölümün Sentezi Andan da Kısa;
Gönül Gizliden de Gizli Dünyalara Dalarmış…

Umutları Yalpalar, Hayaller Süresine Dolar,
İnsan, Hislerini Riyakar Baharlara Ayıklarmış…
Vazgeçermiş Denizlerden Düş Dilenmekten;
Denizler, Beklemelerinin Akşamında Islanırmış…

İnsan Ne Güzel Yaralanır, Ne Güzel Kanarmış!
Sevmelerinin Sesi, Sabah Ezanının Tazeliği Kadar,
Dualardan Arta Kalan Huzurla Kalbi Güneşe Doyar,
Perdeleri, Bir Sonraki Sehere Aralarmış…

Ruhunda Kesik Kesik ‘AŞK’ Kanar Durur,
Bulutların Kaybı Gözlerinden Sorulur,
Umudunu Yüzdürdüğü Nehirde Boğulur;
İnsan Basbaya Ağlarmış…

Aşk’a Evlat Yetiştirirmiş İnsan,
İstemezmiş Gölge Artık!
Razı Olmak İklimlerin Her Türlüsüne;
İnsan, Üşüdüğü Yağmurlarla Isınırmış…

Büyütürken İçindeki ‘Siz’li Gizli Sevdasını;
Sessiz Sessiz Yutkunur, Tam İçinden Haykırırmış.
Gökler Nabzını Yitirir, Yeryüzü Yanar, Can Kanarmış…
Sevenler Haklıymış;
AŞK Varmış…

Ceylan Aygül