Sustum Deyipte Hiç Susamamak!!!

Söylenmesi zor sözcükler vardır ya bazen. Adı konulmamış aşkları anlatır çoğu zaman. Ne başlangıcı ne de sonu belli bir masaldır işte sadece.

Yaşadıklarının adı yoksa kızarsın, hesap soramazsın. Susarsın, duyuramazsın içinde feryat eden çığlıklarını. Bakarsın ardından yokluğun izi kalmıştır sadece…

Git dersin yüreğine bazen, sonra boş ver değmez der içine atarsın yokluğun yükünü. Bazen taşımak zor gelir dayanamazsın. Neden diye isyan edersin her şeye…

Neden aramıyor, neden sormuyor der kızarsın ona ve kendine. Ne zormuş öyle bir anda yapayalnız kalmak. Ne zormuş öyle sevdiğinin aniden ellerinin arasından kayıp gittiğini görmek. Ne zormuş öyle ayrılığa meydan okumak. Sustum deyip de hiç susamamak gibi dayanılmaz bir acıymış ayrılığı yaşamak…

Tahammülsüz, ağır ve ölümcül…

Kalemim acıma, gözyaşım yüreğime merhem oluyor. Gözyaşım acınla özlem büyütürken, sözcükler kalemime şiir dokuyor. İçimde bir yangın var tarifi yok acıtıyor işte. Yüreğim değil, aklım meşgul hep seninle. Beni suskunluğunla cezalandırma ne olur. İnan acısı dayanılmaz. Tahammülüm yok ki sensizliğe, suskunluğuna nasıl alışayım. Adını sen koy adı ayrılık olsa bile. Sen yeter ki susma. Ben razıyım her şeye…