Yorulma Gönül

Seni, elinde güvercinler saklı görüyorum
Unuttun kan bulutlarını
Gövdenle omuzladığın köklerini yok saydı toprak
Hışımla kalktığın sabahları ayazlar yalpaladı oysa
Gözlerinle okşamıştın güneşi
Bulutlar usulca çekilmişti göğünden

Yorulma gönül
İsa’sız, Musa’sız daldın firavun otağına
Cenk bilmez düşmanlarla çevriliydi yüzün
Kan akmaz, şan paklamaz bir cehreydi düşün
Ve sana kadar gelen bir gölgenin yokluğuna sığındın

Gölgeler ışıkları bir bir yuttu
Beyin dilencileri avuç açmadan çaldı düşlerini
Elinde taşla düşünen insanlarla doldu çevren
Kalp açmazında yorulma gönlüm!
Dilinin az gerisinde kaldı gerçekler
Kapıları beyninde süngülü bir vatan bıraktılar sana

Duy gönlüm;
Kan kokusuna çarpan o çirkin yankıyı
Sustur anlına kan sürülmüş çocukları
İsmi konulmamış bir vatanda sakla yüreğimi
Urlar tanrısı silebilir mi hafızandan çirkinlikleri
Ve sabahın soluğunda tekrar dirilebilir mi? Ölümsüz düşlerini

Orhan Ateş