Seni unutur diye….

Hani bir rüzgar eser ya, yağmurun kokusu gelir,
Ben hep senin kokunu duyamam diye korktum.
Kumsallara yazdıklarımı her defasında sildi deniz..
Yazdıklarımı unutmaktan, sözcüklerden korktum.
Geceler hiç acımadı, ruyalar hep sensiz bıraktı,
Bir daha sen olmayacaksın diye çok korktum…
Sevdim, çok sevdim, gideceğini bile, bile sevdim.
Ezgilerde sevdim, rüzgarda, yağmurda sevdim.
Sana biriktirdiğim, yazdığım sözcüklerde sevdim.
Sevdim, siyahın en siyahı, sensiz gecelerde…..
Ne kokunu unutabildim, ne gülücüklerini…
Gözlerin hiç gitmedi gözlerimden ilk defa gibi.
Ne yaz, ne kış, yine her gece ellerini tuttum,
Yürüdüm o sokakta bir tek sen varsın gibi.
Hani bir ağacımız vardı altında tahta masa,
Üzerine isimlerimizi kazıdğım o tahta masa.
Sana bakmaya kıyamadığım anların şahidi.
O ağaç halâ duruyor, masamız yine orada.
Biliyormusun isimlerimiz dün gibi, masada..
Her şeye inat, biraz benimki silinmiş ama.
Ben yine her gece bizim yerimizde, orada,
Masamızda saatlerce oturuyorum, seninle gibi.
Ve yine seni özlüyorum, çok özlüyorum….
Anlar nasıl geçti bu gün gibi, dün gibi,
Geçti ömrüm, seninle, sensiz sevdan ve aşkın.
Yine korkuyorum bu defa çok daha fazla,
Çok korkuyorum, çözemiyorum, bilemiyorum.
Giderken buralardan, geri dönülmez yollara,
Dudaklarım gibi öptüğün yüreğim bir daha,
Sever, yeniden çok sever diye, unutur diye,
Seni unutur, diye çok korkuyorum…..
Tükeniyor, yok oluyorum…
Seni unutur diye….

Haluk Özdeniz