Afiş

Kalabalık bir cadde, çizilmesi zor bir resim gibi

Dalgın başımı gezdirirken içinde, vakit akşam olmuş

Bin dert ve neşeye giriftar etten kalabalığın içinde

Önce içimde, sonra dışımda kaybolduğum bir zaman

İşte o zaman, beyaz bir duvar, siyah koca bir afiş,

Gözlerimi çaldı, bana bir ıslık attı, kendine baktırdı

İçinde bir kelime “yalnızsın” diyordu, bu nasıl iş

Sanki ruhumu okuyordu, kör olmuş gözleriyle

Seyreyledim gözlerimi dört açıp, aynaya bakar gibi

Ya da caddeden mahşere açılan bir pencere gibi

Şaşkın gözlerimle bakakaldım, afişteki kendime

Bir adamın başı iki dizinin arasındaydı o resimde

Halim yalnızların simgesi olmuş Allah’ım, dilsizce

“Gizlice fotoğrafımı çekmişler” dedim, sessizce

Gidip kendimi en yüksek yerden salsam mı sizce

Bir sevgili gibi çekiyor şehrin en yüksek noktası…

Mustafa Kemal ŞEN