Anlatabilsem

Anlatabilsem
Otururdum cam kenarına izlerdim yağmurun yağışını.
Beklerdim seninde eve döneceğin zamanı,
Hatırlıyormusun sana verdğim kırmızı bir gülü;
Ne değer ve anlam katmıştı bana o günü.

Bazen çoçuk olmak geliyor içimden
Koşup oynamak istiyorum durdurak bilmeden.
Nedensizce ağlamak akşamları sezsizce uyumak
Hayatıma yeniden başlayıpda seninle olmak

Geceleri oturup sayki sabahlardım;
Sabah olsada seni tekrar görsem diye,
Oysaki özlüyorum seni beraber gezip tozmayı
Gözlerine bakıpda seni gercekten seviyorum demeyi.

Arıyorum seni bilmiyorum ne diyecegimi
Beni dinlemezsin diye kapatıyordum telefonu
Halbuki hasretim sana karanlığın içinde doğmaya
Ama anlatamıyordum yüreğimdeki gerçek sevgiyi

Biliyormusun hayatımda güneş gibi doğdun ay gibi ışıdın
Ayrılıklarda hep bir sevgi, mutluluk arayıp durdum
Beraber olmamız için nerdeyse her gece dilek tuttum
Yinede anlatamadım sana olan gerçek sevgimi.,.,.,.,

”Bir gün gelip bana deselerki sevgiye değer biçseler
ölmeyimi yoksa yaşamayı seçersin;
Eğer acıyıyla yaşamak yaşamaktan sayılıyorsa sevgiyle ölmek
ölüpde kayıp olmak yanlızlığın oynadığı son roldur derdim”…

Yavuz Özçakır