Artık Senin Olsun Bu Şehir

Artık senin olsun bu şehir,
Bu cadde,bu sokak.
El ele gezdiğimiz sahil,
Oturup sohbet ettiğimiz park.

İşte gidiyorum,gör.
Gözüm yaşlı,boynum buruk.
Bir yığın acı tatlı anılarla.
Ruhum param parça
Bedenim kırık,dökük.

Sevinirsin çekip gittiğime.
Bundan eminim muhakkak.
Kapını çalmam artık tak tak.
Sevin! Uğrunda yanıp bittiğime.

Sen vitrinde sarı altın
Şavkınla gözümü boyadın.
Beni kendine bağlayıp aldattın
Beni onulmaz dertlere saldın.

Sen gümüş suyuna batırılmış
Cezbedici, şuh bir takı.
Aşkın gözlerimi kör,
Kulaklarımı sağır etmiş
Görememişim,sahteyle gerçeğin
Arasındaki bariz farkı.

Ben artık bu şehirde duramam.
Artık bu şehir bana haram.
Bu ortamdan uzaklaşırsam,
Belki biraz olsun hafifler yaram.

Senle hayat bana şeker,lokum.
Sen yoksan eğer,ben de yokum.
Sensiz elim ayağım hiç tutmaz,
Dökülür ruhum,bedenim,dokum.

Aşk yine de hep güzeldir.
Bir de yanlış seçim olmasa!
İnsanın sevdiği her zaman özeldir.
Fark etmez yanında olsa,olmasa.

03.07.2008 _Finike

Yaşar Yaramış