Aşk Herşeye Rağmen

Aşk herşeye rağmen varolabilmekti hani…

Suskun bahara ses vermelisin
yorgun bedeninle süslenmeli sokaklar
Avucunda bir kaç demir para tutan çocuğu seyret
ve biraz ötede
titreyen elleriyle bebeğini sımsıkı tutan
şu serseri anneyi
Hani bir zamanlar vazgeçmeyen bir sen vardı
Umutla eşlenik zamanlar yaşayan
şimdi gözyaşlarını ayaza teslim etmiş sen…

Cesaretine meydan okuyor insanlar duyuyor musun?

Geçmiş zaman hikayeleri anlatamam
geçip gitmiş bir zamanı sorgulayamam çünkü
ama ya aşk?
Bedeninle son bulan o tarifsiz duygu
ne oldu onca yol katettiğin şeylere
hani hüsran sabahlarda tenini ısıtan bedenler
yalnızlığın derin kuytusunda bir çift göz
sıcacık yüreklerde demlenmeye bıraktığın bir fincan kahve…

Arnavut kaldırımlarda sürüklediğim yosma
şimdi nerdesin?

Mertlik bozuldu diyorlar
çünkü sonu gelmeyen namelerin donandığı
mektuplar tedavülden kalkmış
ya ilk gençliğimde teninle zevkten titrediğim sen
Kısa zamanlara sıkışan arzulu saatlerim
onları da alabildiler mi senden?

Her şiirimde yazarım zaten
ben bu hayatta neyi yitirdiysem
dudaklarımı mahkum ettiğimden
suskunluğu bahar mevsimlerine adadığımdan yani

Mevsim şimdi sonbahar
Seni görmeyeli seneler olmuş
ama mevsim hala sonbahar
geçmişin bir kaç izi var
biri sen biri aşk biri de…
sahi senden kalan izlerin sayısı var mıdır bedenimde?
sensizliğin izleri belli
her kaldırım taşı bir iz bende

Ben hala şu küçük çocuğu seyrediyorum
sen de seyretmelisin
vazgeçmediğin herşey o küçücük bedende gizli

Aşk herşeye rağmen varolabilmekti hani

Herşey zamana kurban gitti
peki ya sen
neden gelmedin?

Gidenlere karşı durabilmektiyse hayat
peki ya ben
neden sensizim?