Aşk Kanatlandı Çoktan

Hicranım bekliyor, ıssız istasyonların kuzey kanadında,
Ardı ardına duyulan siren sesiydim, bir gurbet havasında.

Duygular içinde renk oluyorum, bazen kırmızı bazen beyaz,
Ciğerlerimde soluyorum seni, ölüme ‘Dur.’ demek için biraz.

Cam kırıkları parçalıyor ellerimi, ellerinden her ayrıldığında,
Kan damlıyor benim içime, gözlerin, gözlerime darıldığında.

Aşkın saklanmaktan usanmadığı bir yer olmalı yürek,
Hayalini süzüyor beden kafesinde, aşk kıvrımlarından bükülerek.

Unutulduğundan beri duyulmamış dilinden sevdaya dair bir kelam,
Islak dudaklarından dökülen son sözmüş, ‘Ah! bi yare dokunsam.’

Sana dokunmayan duygular firar ederken yüreğimden,
Peşime düşmez ölüm, bir tek sen kaldığın için son dileğimden.

Vakit tamam, yalnızlık yorgun, ellerim üşüyor ellerin olmadan,
Aşkı damıtıyor gönlüm, sevdasında açan güller solmadan.

Özlüyorum seni, eşsiz kokunu bedenime her sardığımda,
Ruhumda canlanıyor aşkın, yüreğime sesin vardığında.

Varlığındır beni uçurumun kenarındaki dalda tutan,
Sözün bittiği diyara doğru, aşk kanatlandı çoktan.

İbrahim Kaya