Aşk Öldüğünde

Korku hecesi ki, aynada isyanla aşılmış, yaşam.
Bir ömür ki içimde, asi dokunuşunda çarpılmışsın konaksız hatıralarda.
Kime gitsem, satır oluyor, şiirlerimde.
Bir bulabilsem kendimi,
Hayata dokunacak bulut ötesi.

Yağmur, kara kavuşunca daha çıplak.
Şemsiye tadında sevmek değil bu.
Sırılsıklam, hayalleri sana verircesine.
Bükülmek ve arzu etmek, kendi dışını.
Sonrasında rüyaya dalmak,
Kendini uyuturcasına.

Dalımda çiçekler, gençliğim ebedi bir hayal.
Kimler geldi, kimler gidiyor, boşluksuz evrene.
Sensin içimde bir sınır gibi dolaşan.
Kanadımda yangınlar, küllerimde derin bir gözyaşı.
Aktıkça yanıyorum, dipten doruğa.

Anlamalısın, hecesiz gözlerimi.
Seni arıyorlar, kendilerini kaybedercesine.
Bir renk olsan da düşsen, odama.
Her duvar sen, her sen bir ölümsüzlük,
Aşk kendini öldürdüğünde.

Kudret Alkan