Aşkın Yaşı Yok

ne ismini duymuşluğum vardı,
ne tadını bilmişliğim.
nereden indi,
kalbime nasıl girdi
bugün de bilmiyorum.
kök saldı, dal budak sürdü,
umut umut, özlem özlem büyüdü
kalbimdeki ok.

bulutları yeşil yastık yaptım,
pembe düşler oldu tahtım.
yalan söyledim, serüvenler uydurdum.
dudağıma değdirmeden tek yudum
sarhoş oldum sırsıklam.
özgürlüğün nefesini kutsadım,
bir de duyguların sesini
el falından çok.

yoruldukça ayaklarım bu yolda,
kavruldukça dudaklarım bu korda,
yaşadım acısını en derin;
petrarka’nın, fuzûli’nin, bodler’in
eğildim önlerinde.
harcarken kendimi bu zorlu oyunda,
gördüm, anladım, inandım ki sonunda
aşkın yaşı yok.

Ahmet Emin Atasoy