Aşkının Ateşi

Aşkının Ateşi
Aşkının ateşi düşünce gönüllerin birine
O kişi önce aptallaşır sersem olur
Döner dolaşır olduğu yerde
Yüreğinde ki ateş diline vurur
Ne söylediğini bilmez
Akla hayale gelmedik sözler çıkar
Günyüzü görmemiş laflar dökülür dilinden
Ağlar sızlar feryat figan eder
Kâh söver millete kâh kendini döver
Arada sırada sana çatar bazen de seni över
Güneş görmüş kar gibi titrer
Diz üstü çöker
Döşünü bağrını açar
Kâh koşar kâh yüzüstü yere yatar
Millet aha da bu delirdi diyerek
Seyrine dalar
Gülerler haline zavallının
O zavallı ise düşer peşine kavalın
Yalın ayak yarı çıplak düşer peşine hayalin
Ve kimseye aldırmaksızın
Gider nereye gittiğini bilmeksizin
Sonra son baharda dökülen yapraklar gibi
Dönerek düşer yere
Yüreğindeki ateş artık işlemiştir her zerresine
Ve bir çıngısı düşer ahaliden bazılarına
O zaman bazılarının düşer akıllarına
Yapana değil yaptırana bak der
Ahaliden bazıları
Ağlayanın ağlaması kesilir
Hazinesini kaybetmiş gibi
Sevgilisini kaybetmiş gibi inler derinden
Öyle bir ah çeker ki dağlar sallanır yapraklar gibi yerinden
Oysa zahiride gerçekler başkadır
Aptallaşıp olduğu yerde dönüp dolaşması
Cennetin güzelliklerini görmesindendir
Kendini yerden yere atması ise
Nur deryasında dalmak içindir
Ağzından çıkan anlamsız sözler
Tarifi mümkün olmayan güzellikleri
Anlatacak kelimelerin icat olmamasındandır
Ağlayıp sızlaması bu güzellikleri
Ve onun sahibine çok geç ulaşmasıdır
İnlemesi ise iki âlem arasında
Sıkışıp kalması sevgiliden ayrı kalması ve
Vuslatın son bulma isteğidir
Arada bir sana çatması cilvedir, nazdır
Sövüp sayması kadrini kıymetini bilmeyen
Kendi ahmaklığınadır
Üstünü başını yırtması
Soyunması ise hurilerin onu çağırmasıdır
Dönerek yere düşmesi ise
Aşkının ateşinden bedeninin
Bir rüzgâr gibi savrulmasıdır

Âlemde ise âşık artık suskundur
Gördükleri düş müdür
Yoksa gerçek midir?
Anlamaya çalışmaktadır

Sonra kendine gelir
Aklı aşkının yanındadır
Yüreği ateşte kaynamaktadır
Dili artık sevgilinindir
Ruhu gökte bir uçurtmadır

Her gördüğü artık melektir
Bir sevgilidir onun için
Onun gördüklerin görmeyen
Duyduklarını duymayan
Bildiklerini bilmeyenler
Onu deli sanırlar
Kendilerini akıllı
Oysaki ne o delidir
Nede bizler akıllı
Onun bedeni aramızdadır
Ruhu ise aşkının yanında
Oysaki aşk bir bedende
Son bulmaktır
Aşığın vuslatı budur
Ayrılık korkusu yener ölüm korkusunu
Ve kaybetmiştir o benlik duygusunu
Renkler son bulmuştur
Cisimler son bulmuştur
Her şey tek bir vücut ve tek bir renk olmuştur
Onun gözlerinde
Yalan olmaz artık sözlerinde
Hakkı anar hakkı yaşar son demlerinde
Aramızda bir yabancı
Garip bir yolcudur o artık
Ekmek aş istemez gönlü
Çünkü doymuştur onun gözü
Aşkından başka kimseyi görmez
Ondan başkasına söylemez sözünü
Esirgemez ondan özünü
Sadece sevgiye açmıştır gönlünü
O bir garip âşıktır yanar aşkın ateşinde
Öyle bir ateştir ki o
Cehennem söner onun alevinde
Aşkınla yanmak cehennemde yanmaktan evladır
Sana karşı gönlüm her zaman sevdadır
Atlayıp dalmak istediğim nuru deryadır
Aşkınla yak ki bizi eyleme cehenneme muhtaç
Gönlümüz sana ve aşkına muhtaç
Verdiğin her şey emanettir
Alacaksın zamanı gelince
Bari aşkını alma bizden ki
Senden bir hatıra kalsın geriye
Yansak da kalsak da aşkınla yanalım senle kalalım
Gel sevgili senle tek bir vücut olalım
Bilirim ki sen ateş değilsin
Aşkın değil beni yakan sensin
Yanarım yanmaktan zevk alarak
Tadına vararak senle bir olarak
O sebeple derim ki ben Allah’ım
Nur senden ise ben dalarım
Ateş senden ise ben yanarım
Aşkın abı hayat ise içer içer kanarım
Aşkından ayrı koyma bizi Yarab

Ertuğrul Temizyürek