Ben Sende Kaldım

Oysa ki!
Sevgiler beklentisiz ve çıkarsızdır.
Saf ve temiz başlar yüreklerde
Duygular coşar sığmaz içine
Ben Sende kaldım
Kendimi yarım bıraktım
gölgelerde karardım.
Yelkovanını yitirmiş
Zaman gibi döndüm etrafında
Denizler gibi çılgın
Çağlayanlar kadar hırçın oldum kendimde
İçine sevdamı koyduğum
O sımsıcak bakan gözler yok artık
Çizdiğim mutluluk resmi
Sararan tablolarda, tozlanmış duruyor
Bir kenarında
Çölde duyulan ırmak sesi
Kadar uzaksın bana

Oysa ben seni
Yüreğimin içinde yaşıyordum
Hayallerini öpüyorum kurumuş dudaklarımla
Kendi kendine yaşamaya
Mahkûm olduğum hücremde
Seninle aldığım nefesimle yaşıyordum
Umutlarına tutunarak duruyordum ayakta.
Nadasa kalmış umut tarlalarını tırpanladım.
Kanayan ellerimle.

Gözlerinin mavisi labirent gibi
Kaybettirdi yolumu
Sevginin acısı yüreğimin azığı olmuş
Göç yaşıyorken benliğimde
Kalbinde konakladım
Zor gelse de anılarla besledim aşkımı.
Aşk ne biçim şeysin
Gönüllere uğruyorsun ama kalmıyorsun
Şöyle bir görünüp gönül kapısından
çekip gidiyorsun.
İçeri girip yaşamıyorsun.

Yazık!
Sevdalar gönüllerde misafir
Sonu hep ayrılıklarla bitiyor
Vuslata erilse bile
Aşkın misafirliği kısa sürüyor.
Kader ayrılıkları,
Aşklar ise tesadüfleri seviyor.
Mutlu başlayanlarda
Hüsranla tanışıyor.
Nedense yaşananlar
Ayrılıklarda alışkanlık yapıyor.
İster istemez bağışıklık kazanıyor.

NEVİN KILIÇ