Ben Yalnızım Arkadaş

Ağlayarak doğarlar, meşakkatli yaşarlar,
Güç, kuvvet, otorite, kaba sığmaz taşarlar.
Mücadele içinde, sene’leri aşarlar,
—Bir döşektir yeryüzü, uykuya dalacağım,
—Ben yalnızım arkadaş! Hep yalnız kalacağım.

Doğa ile baş başa, huzur verir parkları,
Akıl, mantık, bilimsel, hep görülür farkları,
Sonradandır bozulma, tersten dönen çarkları,
—Gökyüzünden binlerce, yıldızlar alacağım,
—Ben yalnızım arkadaş! Hep yalnız kalacağım.

Negatif bir etkinin, ateşini körükler,
Çözümleri adapte, ayıklanır çürükler.
Özüdür varlığının, hiç durmadan sürükler,
—Duygularım hicazkâr, bir şarkı çalacağım,
—Ben yalnızım arkadaş! Hep yalnız kalacağım.

Zamanları rezerve, çıkarına sarılır,
Gönül yolcuğunda, ilk noktaya varılır,
Bazen büyük bir dosttur, bazen yoktan darılır.
—Birçok şarkı içinden, birini çalacağım,
—Ben yalnızım arkadaş! Hep yalnız kalacağım.

Kıstas almış kendini, ağarmayan karadan,
Hastalığı devamlı, hiç geçmeyen yaradan.
Hayır, gelmez biliyor, zengindeki paradan,
—Bu âleme sığmayan, gök kubbe alacağım,
—Ben yalnızım arkadaş, hep yalnız kalacağım.

Belki sulçi-lisan’dı, burada yazılanlar,
Ölmeden öldürülüp, mezarı kazılanlar.
Bunlar mutlu azınlık, işte baz alınanlar,
—Uzun süren gecede, uykuya dalacağım,
—Ben yalnızım arkadaş! Hep yalnız kalacağım.

Hakan KURTARAN