Bir Melek Ve Öylesine Bir Adam

Bir adam,
Vakit, geceyi çoktan geçmiş, sabah oluyor,
Bir hastane koridorunda, bir çift ayak,
Beklemekli saatlerin sona yaklaşmışlığı,
Yüzündeki umutla, korkuyu kardeş yapmış gibi,
Kararsız, sabırsız en kötüsü de çaresiz,
Dönüyor ve “Ya değilse” diyor sadece,
“Ya değilse, bittin sen” diye tehdit savuruyor,
Küfürün biri bin para çıkıyor ağzından,
Dişlerini gıcırdatıyor, yumruklarını sıkıyor,
Sonra yüzünde yalancı bir tebessüm,
“Olamaz, mümkün değil” diyor,
Loş bir koridorda, dönen koyu gölge,
İtin, uğursuzun önde gideni belki de,
Bir adam,
Gözü saatte, kulağı bir bebek sesinde,
En mutlu insan olmasına sebep olacak, bu ses,
Erkek adamın erkek oğlu olur, gerisi hikaye,
Bebek sesi değil, içerden gelecek,
Duysan, mübarek, sanki aslan kükremesi,
Ve işte o an,
İçerden gelen, feryat figan ilk haykırış,
Baba mutlu, soyu devam edecek,
Hemşire ve kucağında bir melek,
Babaya en büyük müjdesini verecek,
“Beyefendi, nur topu gibi bir kızı….”
Sözünü bir kılıç gibi kesti baba,
Hayır, bu benim olamaz,
Hayır, yanlışın var benim oğlum olacak,
“Defol” der, melek tutan hemşireye,
Asla sevmedi onu, yüzüne bile bakmadı,
Annesi özlem dedi adına belki inatla,
Belki dedi, belki anlar zamanla,
Bir adam,
Baba değil kendi kızına,
Herkes kadar bir adam,
Bilmiyor belki de, utançla bakacak yarına,
Bir melek ve öylesine bir adam,
Garip bir hikaye,
Loş bir hastane koridoru,
Bir adam, bir bebek ve özlem babaya.