Bir’ine Mektup

ömrüm;
sahipsiz bir çığlığın boş koridorlarında
zamandan çıkmış an gibi çırpınıyor
içime yuvarlanıyorum
ve alalacele geçiyor yanımdan herşey
geldiğim yere doğru.

hepimiz;
zıt yönde dönüp dururken birbirimizin etrafında
git gide büyüyen karanlığın sonunda mı şimdi gerçek,
herşey bu kadar yakınken neresindesin bu uzayın sen,
hangi bilinmezliğin fark edilmeyen tonlarında gizli gözlerin

Ah bi söylesen, neye yarar bilmem ama yine de denesen
Yoksa sen hiç bir masal bilmiyor musun sonu mutlu biten
Yo yo sen bilirsin evet biliyor olmalısın
Dudaklarının arasından çıkan sesi dinlemeyen insanoğlu
Nasıl duysun verdiği her sözün karşısındakinin mutluluğuna gidebilecek
aslında bir çocuk kadar saf ve düz bir yol tuttuğunu

Ona ne verdiysen inanmadı
gördü duydu kokladı dokundu
Benim payıma düşen ise gölgelerinde ki
şaşkın bir panayır sarhoşluğu

Tunç Ziya Agur