Bu sefer belki

Kısa kollu bir yalnızlık bu
Kollarından uzatmak isterken
Düşürüyor yüzünü sarılmaların
Bir omuz yalnızlık işte
Yüklenmiş yüzünü
Aklın kalabalık yollarından
Kalbine uzanmışta
Geceyi mesken tutarken uykular
Gündüzün rüyalarında
Nasılda sarılır yüzüne
Masallarda artık uyutmuyor derken
Zamanın yüzünü kısaltmak ister bakışlarında
Oysa bu tezatlarda
Dur derken yüzümde
Durma der gibi gözlerimde
Kısa kısa anlat derken
En uzun cümleye demir atmak isteyen
Kaç satır liman olur
Nokta konulmaz seferlere

Songül Biltekin