CANIMA
Canıma, cananım oldun, yetmiş altı ilkbaharında,
Aşka beraber yelken açtık, hayatın yirmili hazanında,
Nasıl da geçti seneler, doyamadık o altın yıllara,
Irmaklar gibi coşkun, sonsuz, sevgi dolu duygularla.
Mağrur bakışın ardına sakladın, kalp güzelliğini,
Şems oldun hanede, tenvir ettin, her zaman beni,
Eyyamu bahur sıcağı gibi sinemde hissederim hep seni,
Nefti yeşili gözlerin güldükçe, mutluluğumundur bu eseri.
Adını kalbime nakşettim, makbere kadar silinmesin diye,
Yağmur gökten değil, yerden yağsa unutmam asla, niye,
Ihlamur sevginin kokusu, sen benim rayihamsın hep bile,
Maşukun Kamil’e cevaz ver, severek, sevginle beraber öle.
Kamil KARAKAŞ
Cânân ; Sevgili |
Hazan ; Güz, Sonbahar |
Mağrur ; Gururlu |
Şems ; Güneş |
Tenvir ; Aydınlatma, Düşünce yoluyla aydınlatma |
Eyyam-u Bahur ; En sıcak günler, aşırı sıcak günler, |
Sîne ; Göğüs, Yürek, Kalp |
Nakş ; Nakış, Desen |
Makber ; Mezar |
Rayiha ;Güzel koku, reyhan |
Maşuk ; Sevgili, (Erkek) |
Cevaz ; İzin verme, olur verme, müsaade etme |
Henüz yorum yapılmamış.