Daha da…Daha da…Daha da…

bir zamanlar,
aşklar ağlatırdı beni;
şarkılarda…
şiirlerde…
filmlerde…
ya bir melodide…
ya bir dizede…
ya da bir karede…
anlaşılmaz bir anlaşılmazlıkla,
daha da…daha da…daha da…

şimdilerde,
annemin anıları ağlatıyordu beni;
türkülerinde..
resimlerinde…
giysilerinde…
ya bir ah çekişinde…
ya bir gülümsemesinde…
ya da allı-güllü bir yemenisinde…
anlamak istemediğim
bir anlamsızlığın tam ortasında…
daha da…daha da…daha da…

ağlamak istiyordum
bayılıncaya kadar olsa da…
annemim vasiyeti olduğu için bana
yetmez olsa da bunlar
daha da…daha da…daha da…
daha da…

Fikret Turhan-Yalova,
15.10.2014