Dostum O Kadar Çok Benziyoruz Ki Birbirimize

Dostum o kadar benziyoruz ki birbirimize
Onun için bütün bu kavgalarımız
Dostlarım o kadar benziyoruz ki birbirimize
Onun içindir bu dünyada bunca savaş
Bunca dökülen kan
Ve bu itişip kakışmalarımız
Anlayamamış olduğumuzdan
Yeryüzünde aynı noktada durmanın
İmkansızlığını
Düşmanlığımızın renk körü yaptığı gözlerimizle
Göremiyoruz döktüğümüz kanın kızıllığının
Ne kadar benzediğine kendi damarlarımızda dolaşan kana

Ve siper ardında göz göze geldiğimizde
Süngülerimiz neredeyse yaracakken
Birbirimizin göğsünü
Duyduğumuz korku birbirinin aynısıydı

Dostum o kadar çok benziyoruz ki birbirimize
Hep en iyisini istiyoruz kendimiz için
Ama bu dünyada
Hepimize yetecek bir en iyi olmadığını göremiyoruz hiçbir zaman

O kadar benziyoruz ki birbirimize
İkimizin de ağlayacak çocukları
Dönemezsek bu savaştan
Ve biliyorum ki benim kadar senin içinde türkü yakılacak
Yitip gidecek gençliğine

Dostum
Fark ettin mi
Ne kadar benziyoruz birbirimize
İkimizin de arkasında eli çomaklı adamlar
Dürterek sırtımıza
Zorla götürüyorlar bizi savaş meydanlarına
Öl ve öldür diyorlar
Bak yine ötüyor savaş boruları
Karanlık basıyor gitgide
Yine kaybolacak birileri

Zulüm kalelerinde
İri popolu adamlar
Ellerinde pürolarıyla poz verecekler
Resimler konulacak önlerine
İnceleyecekler savaş meydanına dağılan organlarını senin
Yüzlerini pis bir gülümseme saracak

Dostum
Bu savaş,
İnsanlık adına demişlerdi sana buraya gelirken
Can verirken insanlar
Anlayamamıştın hangi insanlıktan bahsettiklerini,
Utanmaya başlamıştın kendi insanlığından
Adına barış demişlerdi vahşetin
Yatarken yerlerde çocuk ölüleri

Mermiler kesiyor papatyaların gövdelerini
Korkuyorum
Bırakmayın beni bu meydanlarda yalnız başıma

Dostum yazmayacak seni tarih kitapları
Haber bültenlerinde alt yazı olarak bile geçmeyecek adın
Seni uçuruma itenler kocaman kafalarıyla
Poz verirken gazetelerde

Dostum o kadar benziyoruz ki birbirimize
İkimizde yaşamak istiyoruz sadece
Bu çelik yığınlarından uzak
Mavi bir gökyüzüne uyanmak her sabah
Öpmek istiyoruz yanağından kardeşimizin

Gel gömelim silahlarımızı
Kimsenin bulamayacağı yerlere
Sevgimizi biriktirip ekelim dünyanın tarlalarına
Çocuklarımız yaşasın en azından bizim yaşamadığımız gibi
İnsanca…