Duman Gözlüm

Duman gözlerine kapılıp, kendimden geçerdim
Her bakışında utanır, gözüm yere düşerdi
Ben, o vakitler ölümü gözlerinde seçerdim
Aklım gözlerinde kalırdı, oysa zaman geçerdi…

Günler kapıma hasretini bırakıp gittiği anlar,
Yaşamanın anlamında, bulurdum seni…
Önümde şimdi yangınından kalan dumanlar,
Öylece süzülür, alır götürür yanına beni

Umutlar besler, ellerinde büyütürdüm vuslatı
Özleminle çizilirdi, karanlık duvarımda yüzün…
İsyankâr yüreğim, yokluğunla kesilirdi kaskatı
Sesin duyulmadığı vakit, içimde bir hüzün…

Alevlerin bittiği yerde başlardı gözlerin,
Yarım kalırdı içimde sesim, biterdi sözüm
İntiharın eşiğinde yetişseydi keşke sözlerin,
Sonsuzluğa inandırdı beni, duman gözlerin