Düşünme Adamım…

Düşünme adamım sen!

Ben ki ne zaman,
Parmağımı çeneme dayasam,
Hep sen geliyor,
Gelip taht kuruyorsun aklıma…

Ve başlıyor bir Gül;
Senin iklimine kök salarken,
Senin yerine de düşünüp,
Senli düşler kurmaya…

O çoktan unutmuş;
Senden sonrasını!
O ki çoktan bırakmış;
Kendimi düşünmeyi…

Ey, güzel gözlüm!
Bir bahar aydınlığı gibi,
Süzül de gel hadi…

Yoksa hiç bir zaman,
Hiç bir şeyim olmayacak tam!
Hep eksik bırakılacak bir yanım.
Olmayacak hiç senli bir yanım.

Bir bilsen ben senin…
En güzel iklimine kök salmışım,

Sen ki bilesin!
En çok orada yağar,
Orada güler,
Orada gürlersin…

Gül Başpınar