Elveda..

Akreple yelkovana düşman oldum,geçemedi bir türlü zaman.Hiç hareket etmeyecekmiş gibi,sanki görevlendirilmiş gibi tutulup kalmışlardı benim sana tutulduğum gibi.O kadar uğraştım ki sadece küçücük,ufacık bir hareket olsun diye..Ama olmadı sevdiğim en az benim senden vazgeçmeyeceğim kadar kararlıydı o’da.Birşey eksikti,onun hareket etmesi için birşey… Banada birşey lazımdı,bende,aldığım her nefeste eksik olan birşey…Oşey sendin … Sana ihtiyacım vardı.Seslenecektim,ihtiyacım var diye.Önce seslendim,duymamışsındır diye haykırdım,sonrasında sesim yetmedi sevgilim, fısıladım…Hiç duymadın mı?Hissetmedin mi gözyaşlarımı?Döktüğüm onca gözyaşının tek sebebi, “belki hissedersin” umuduydu..Ama ne hissettin,ne de duydun sesimi … Ben yine bana kaldım.Koca bir acıyla bana kaldım.Endişe etme, yalnız değilim.Sensizlik ve taşınmaktan sapı aşınmış, yamalar dolu bavulum yanımda..Bavulumun niye bu kadar ağır olduğunu merak etmiştin de içine bakmayı birkez olsun denememiştin.Sensiz geçirdiğim günler vardı içinde.Bırakmaya kıyamadım..Sensizliğinde bir tadı vardı çünkü.Şimdi be kaçıyorum senden..Ama beni merak etme,düşümdeki sen yeter bana.Durmuş saatim 17.30’u gösteriyor.Son tren kaçmak üzre..Bir akdeniz akşamında akrep ve yelkovan arasında görüşmek üzere….

Elveda…