Ey sevgili! ! !

Ey sevgili! ! !
ey sevgili! !
sen gittiğinden beri
kahpe dünya..
yer gök sensizlik..
simsiyah gözlerimin rengi
günlerden yokluğunun ertesi..
zifri karanlığında gecenin..
yokluğun ölüm karası
gitmiyor gözlerimden gözlerinin karası,
geçmiyor kahrolası bu yürek yarası..
gittinya ey sevgili
burası yokluğun tam ortası…
gece saatin bilmem kaçı
sensizliğinde yelkovan
akrep ise simsiyah zehri içime sindirmekle meşkul
sen tahmin et vakit hangi Yarayı gösteriyor ey sevgili…
bittim bir mum misali tükendi her zerrem
karanlığa meğilliyim erimekte yüreğim,
ey sevgili
gidişlerinden bıktım bu hayatın
küçükken bile masallara bir varmış bir yokmuş diye başladım
ben bu gidişe daha çocukken alıştım..
yeter artık bitsin bu masal
bırak akrebi, yelkovanı
dursun zaman…
giden gitsin.
bir sen kal bana
gerisi yokluğumuzla yetinsin…

Ferhat Karabak