Geceyi Seviyorum!

Sen yaz, ben okuyayım, bugün de böyle olsun.
Bugün de böyle olsun, hep yarına umutlar…
Yarınlar çabuk gelir, hele bir gece olsun.
Hele bir gece olsun, şenlenir hep kuytular…

Ömrümün kuytuları, teheccüd vakitleri…
Kuytuları fark eden, yalnızlıktan sıkılmaz.
Kaçmak için fırsattır; dünyadan, geceleri.
Gecesi secde dolan, gündüzleri yıkılmaz.

Bak, sesler daha berrak, duymadığını duyarsın.
Görmediğin ayrıntılar, aydınlanır gecede…
Gündüz ağlama sakın, hüznün geceye kalsın.
Korkmadan ağlamanın sırrı yalnız gecede…

Yastık sana arkadaş, yorganın senin kabrin.
Kabir de böyle bir şey, huzurların yatağı…
Ben ondan korkmuyorum, ondan korkana nefrin!
Beni yalnız korkutan, günahımın batağı…

Aynan yalan söylüyor, gündüzü yudumlarken.
Gündüz insanlar farklı, karanlıkta eşitlik…
Bin bir şeytanî maske, yüzlerimiz gizlerken,
Yastığına gömülmüş, ‘yalnız ruh’unda netlik.

Uyku, sana küsüm ben, gecemi çalıyorsun!
Gecemi çalıyorsun, hâlbuki yalnız o var.
Ömrümün duvarına çeltikler atıyorsun…
Yazıktır, bana ait, yalnızca geceler var.

Geceleri sokakta, bir bankta ve kimsesiz…
Geceleri seccadem, bin bir bahar renginde…
Geceler duruyorken, neden gündüz isteriz?
Gecelerdir, insanın öz hamuru renginde!

Şimdi korkmuyorum… Kabir uzun bir gece.
Neden korkacağım ki? Geceyi istiyorum.
Ömrümü sorsalar, diyorum: “İki hece…”.
“Ge-ce”, sermayem benim… Onu çok seviyorum…

Ahmet Levent Ay