Gittiğinden beri

cam bir fanusun içinde saklıyorum kalbimi
solmasın diye umutlardan uzak bir köşesinde odamın
rutubet kokuyor duvarlar
gittiğinden beri açmadım pencereleri
boş bir plak koydum GramaFona
ritimleri tutuyorum hiçliğin
kan damlıyor sol göğsümden yere
eğilip kaldıramıyorum ruhumu.
gittiğinden beri
ben aynı koltukta,
tv aynı programda
tekrar tekrar yaşıyoruz aynı sahneyi..
sessizce bir alkış kopuyor dışarıda
dışarıda;
tepkisizce bir bekleyiş..

Şevki Gönüllü