Gül Yüzüne Alıştım

Elini tutmak için, günü güne eklerim.
Kalbimi sarmasan da, gül yüzüne alıştım.
Sabır taşı koynumda, gece gündüz beklerim.
Gönlüme varmasan da, gül yüzüne alıştım.

Her vakit karşımdasın, bocalayan aklımsın.
Gözlerimde bakışın, yüreğimde saklımsın.
Kimse bilmez halimi, her yanda yasaklımsın.
Hiç umut vermesen de, gül yüzüne alıştım.

Sevda ektin gönlüme, hallerimi çözdün mü?
Dillerim söylemiyor, gözlerimde gördün mü?
Bülbül oldum yoluna, figanımı duydun mu?
Sırrıma ermesen de, gül yüzüne alıştım.

Zalim kader benimle, sevdamı diyemem ki.
Engeller aşılmıyor, yel olup esemem ki.
İstesem de ölümü, kefenim giyemem ki.
Örtümü sermesen de, gül yüzüne alıştım.

Karanlığın koynunda, saatler bitmez oldu.
Uykular bana azap, düşlere hüzün doldu.
Umutlar tükenirken, sarardı rengim soldu.
Yaramı sarmasan da, gül yüzüne alıştım.

Macit’im derin sırra, aşka düşünce erdim.
Ya Rab! Beni affeyle, bir güle gönül verdim.
Kokusunu özlerken, dikenlerini derdim.
İlacım karmasan da, gül yüzüne alıştım.

Mehmet Macit