HAYAT

Gündüzleri yaşadım kaldı ömrümün geceleri
Sadece bana havlıyor sanki mahallenin köpekleri
İnsan yaşlandıkça daha mı çok özler eski günleri
Şu buruşuk el Allah’ım benim mi?

Yaşarken kazandıklarım kadar kaybettiklerim oldu
Elimde tutarken birdenbire kayboldu
Tam benim derken nasıl da yok oldu
Rüzgar nereye isterse bedenim oraya savruldu

Siz hiç rüzgarla savrulan bir yaprak ne hisseder
Düşündünüz mü nereye gittiğinden bihaber
Belki de hayat budur derler bilenler
Bir kuşun kanadında uçanlar ya da gözyaşı ile düşenler

Nefes almak mı zorlaşıyor ben mi yoruldum?
Sanki yaşarken hayattan soğudum
Dinmeyecek bir fırtınayken birdenbire duruldum
İçimdekileri bilmem kimlere duyurdum?

Gökhan Erdem
03.10.2015