Hayat Ve İnsan

Hayat Ve İnsan

Her gidiş zaman zaman birilerini üzmekti
En acısı giderken ne olacağını bilmemekti

Gülmek acının kederin üstünü örtmekti
En doğrusu gülerken gerçeği görmekti

Her ölüm yaşarken bir firardı aslında
Başka bir yerde dirilmekti aynı zamanda

Sevmek bir yüreği rehin almaktı
Severken hiç bir şeyi hatırlamamaktı

Her şiir şairi için bir gözdü
Biterken yeni bir şiire önsözdü

Aşk çırpınarak yalana boğulmaktı
Denize düşüp yılana sarılmaktı

Her hüzün resimlere sonbahar diye geçti
Peki ya hüzün mevsiminde yaşamayı kim seçti

Merhamet aşılması Çetin zor bir dağdı
Asıl olan o dağı aşmak değil oraya varmaktı

Her çiçek sunulmak isterdi elden ele
Kardelenler misali öleceğini bile bile

Kalp bazen bir ceylanın ürkek kaçışıydı
Yâda bir serçenin ölürken son bakışıydı

Her bahar bir göçebe yurdu oldu çocukluğum
Gidenlere yaza yaza göç aldı çoğunluğum

Doğru günahkâr gecenin sabahına doğan güneşti
Yanlış güneşi izlerken onunla yenilenmemekti

Her gurur bir zafer değil aksine yenilgiydi
Alnımıza yazılan kadere ölüm dâhil değil miydi?

Zaman üç vakide gizlenmiş bir ikindi telaşıydı
Hasret kör bir kurşun bir sokak eşkıyasıydı

Her çocuk bir çiçektir büyüse de unutamaz anayı
Hangi göz unutur Filistin’de evladına siper olmuş babayı

İnsandı vuranda vurduranda ölende
İnsandı sevende sevdirende terk edende

Ve insan
Kâinatta en üstün en bilmiş en fettandı
Bazen de insan kılığı giymiş bir şeytandı

Metin Keleş