Hüzün

Yollara bakıp hatırladığın
Benim İstanbul
Sokaklarından alıp başını
Ta uzaklara dalan benim
Kuruyan ağaçlarının arasında
Solan çiçeklerinin arasında
Çürüyen benim
Beni bulamazsın
Dipsiz kuyularında
Ne bağırabilirim
Avazım çıktığı kadar
Ne de
Dağlarında ateş yakabilirim
Boğazından geçen rüzgarlara
Eşlik etmez olaydım
Yabana atılmışlığım
Besbelli
Çok yaktı içimi
Ayrılık
Yolların ecel oldu bana
Yolların
Çaldı felekten geceyi
Aşinalar
Ses seda arar bende
Varsın hüzün dolu akşamlar
SARAYBURNUndan yadigar kalsın bana
ޞžimdi uğrar içimin semtine
Dolar yüreğime
Kalabalıklar içinde
Bir başına kalmışlığının acısı
Kuşlar
Sonbahar gelmeden
Nereye gitti
Betimin benzimin hali ne
Vefalar hep
Başka alemde mi doğar İSTANBUL
Seyre daldığın benim
Sal gibiyim denizinde
Hayal meyal
Kayboluyorum uzaklarında
Yavaş yavaş
Almadın içimden ahını
Çalmadın kapımı
Cemrem olup düşmedin suyuma
Düşmedin
Issız
Toprak yollarıma
Gökyüzüm
Çoktan yitirdi maviliğini
Gidiyorum işte İSTANBUL
Kapat gözlerini İSTANBUL
Görme
Dönüp dönüp
Sana baktığımı

Erdoğan Oflaz