Hüzün ki, en çok yakışandır bana

Başka ülkelerin başka sahillerinde yürüyorduk birbirimizden habersiz…
Sen sarı saçlarının rüzgarla savrulmasına izin veriyordun.
Ben parlayan bakışlarla yüzümü yağmura bırakırken,
Dalıp ellerini tutuyordum gökyüzüne uzanarak
Sıcacık bir sevda düşüyordu yüreğime…
Sen bir daha gelmemeye yemin ediyordun bu kıyılara
Ben bir daha sevmemeye…
Hüzün araladığımız köşesinden giriyordu hayatımıza sessizce…
Birer birer savuruyordu mutluluk adına ne kalmışsa…
Sen başka bir ülkenin gözlerine bakıyordun sessizce…
Ben Aşk’a veda ediyordum.
Gidince bitiyor muydu acaba yangınımız?
Susmak mı gerekiyordu bir adım daha uzaklaşmak için acıdan?
Sen bana uzak diyarların zamansızlığında yaşıyordun.
Ben sakladığım her anıda seni kaldırıyordum yüreğimin sandıklarına…
Yaşamak acı bir güne doluyordu acımasızca…
Ben gördüğüm her düşü sana yoruyordum.
Hayat izin vermemeye yeminliydi Aşk’a, biliyordum.

Hatice Nayır