Hüzünlerde Yüreğim

Hüznü yaşıyor yüreğim…

Savruk bir sonbahar yaprağı gibi yalnız ve çaresizce,
Darmadağın ruhumda fırtınalar esiyor,
Bir virane gönlüm kaybolan hayallerde…

Pembe-beyaz çiçeklerle süslü bir gelin olacaktı düşlerim,
İkinci baharı yaşıyorken çılgınca yüreğimde.
Gökyüzüne saldığım uçurtmalarım, kayboldu birer birer;
Silik birer resim gibi geçerken gözlerimden,
Onlar da uğradılar sükût-u hayale…

Paramparçayım şimdi uykusuz gecelerde…

Bir şarkı çalıyor radyoda, inceden bir ses;
“Bir bahar akşamı rastladım size”
Hatıralar belli belirsiz gözlerimde…

Artık umut yok sevdaya dair,
Mutluluğu uçurdum hüzün yüklü bulutların kanatlarında,
Ufuklar çok uzakta, alışılmadık zamanlarda,
Bir elemli öyküyü dinliyor kulaklarım sanki,
Serseri esen rûzgârın sesinde…
Ve bir bardak demli çay tadında,
Burukluğu aşkların…

Bilirim, her gecenin bir sabahı vardır,
Bilirim, sabahlar hep en karanlıklardan sonradır,
Her batışında bir yeni doğuş müjdeler güneş,
Bilirim, her yeni doğan gün umutlarla yüklüdür,
Ve bilirim ki aslında kaybedişlerim,
En büyük kazanışlara gebedir…

Bu günse hüznü yaşıyor gönlüm…

Bilmek yeterli olmuyor bazen,
Ve ben insansam, elbet hüznü de yaşarım bazen,
Hissetmek isterim doyasıya ağlamanın tadını,
Ve yine bilirim, hüzünlü bulutlar da,
Arkasından gözyaşına gebedir…
Her yağmurdan sonra güneşin ışıkları,
Gökkuşağı rengindedir…

Çalıkuşu misali isyanda ruhum…

Küskünüm, yıldızları karartanlara,
Kırgınım, umutları kalbinden vuranlara,
Hüznü yaşıyor yüreğim bir yağmur sonrasında,
Ve ben gidiyorum buralardan;
Gökkuşağının ardı sıra…

Bahar Çağlayan